Η ψυχική μετακίνηση της Άννας ξεκίνησε όταν σταμάτησε να αποδεικνύει την αξία της και άρχισε να την αισθάνεται.
Αυτή είναι η ιστορία της.
Η Άννα είναι 45 ετών, γιατρός, μητέρα δύο παιδιών. Ζει μόνη μαζί τους, μετά τον χωρισμό της. Από έξω, η ζωή της μοιάζει τακτοποιημένη. Έχει χτίσει μια σταθερή καριέρα, είναι οικονομικά ανεξάρτητη, λειτουργεί με πρόγραμμα, υπευθυνότητα, συνέπεια. Όλα δείχνουν όπως «πρέπει».
Κι όμως, όταν ήρθε κοντά μου, μέσα της κάτι έσπαγε.
Μου είπε: «Κάτι λείπει. Κάτι δεν πάει καλά».
Δεν μπορούσε να συνδεθεί ουσιαστικά με κάποιον. Δεν εμπιστευόταν εύκολα. Κρατούσε απόσταση στις σχέσεις της, ακόμα κι όταν ήθελε να έρθει πιο κοντά. Και όσο δεν καταλάβαινε γιατί συμβαίνει αυτό, άρχισε να κατηγορεί τον εαυτό της. Πίστευε ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα της. Ότι φταίει η ίδια.
Με τον πρώην σύζυγό της γνωρίστηκαν στο πανεπιστήμιο. Ήταν νέοι, με όνειρα και σταθερές οικογενειακές αξίες. Η σχέση τους φαινόταν “σωστή”: είχαν κοινές σπουδές, φιλοδοξίες, μια προοπτική ζωής που έβγαζε νόημα. Παντρεύτηκαν και απέκτησαν δύο παιδιά.
Και όμως, μέσα στη σχέση αυτή κάτι έλειπε. Δεν υπήρχε αληθινή εγγύτητα. Η τρυφερότητα αντικαταστάθηκε σταδιακά από ρόλους. Ζούσαν μαζί, αλλά χωρίς να είναι πραγματικά μαζί. Ήταν εκεί ο ένας για τον άλλο από καθήκον – όχι από καρδιά.
Μετά τον χωρισμό, η Άννα προσπάθησε να ξεκινήσει από την αρχή. Αλλά οι ίδιες δυσκολίες συνέχιζαν να εμφανίζονται. Δεν μπορούσε να ανοιχτεί. Δεν ένιωθε άνετα στην εγγύτητα. Και μέσα της υπήρχε μια μόνιμη κούραση – όχι σωματική, αλλά ψυχική.
Στην αρχή της διαδικασίας μας ήταν επιφυλακτική. Είχε συνηθίσει να ελέγχει τα πάντα, ακόμα και τα συναισθήματά της. Η ιδέα ότι θα κατέβει σε βάθος, σε περιοχές που δεν είχε συνηθίσει να εξερευνά, την τρόμαζε.
Σιγά-σιγά, όμως, άρχισε να εμφανίζεται το εσωτερικό της νήμα.
Μέσα από τη διαδικασία, φάνηκε ότι πολλές από τις επιλογές της δεν είχαν γίνει ελεύθερα, αλλά κάτω από την πίεση μιας εσωτερικής εντολής: να είναι «σωστή», «καλή», «άξια». Από παιδί είχε μάθει να ζει μέσα από την έγκριση των άλλων. Να υπεραποδίδει. Να στηρίζει. Να φροντίζει. Αλλά όχι να είναι ο εαυτός της.
Η επιλογή του επαγγέλματος, ο γάμος, ακόμη και οι φιλίες της, όλα είχαν χτιστεί πάνω σε αυτή την ανάγκη να αποδείξει την αξία της. Όχι να τη νιώσει.
Μια μέρα, μου είπε με απλότητα:
«Έγινα αυτό που περίμεναν. Όχι αυτό που ήμουν».
Κι αυτό ήταν το πρώτο κομμάτι που άρχισε να αλλάζει.
Άρχισε να αφήνει χώρο στον εαυτό της. Να επιτρέπει τα συναισθήματά της. Να δίνει φωνή σε επιθυμίες που είχε για χρόνια καταπιέσει. Βγήκε από τον ρόλο της “τέλειας γυναίκας” και άρχισε να αγγίζει την αλήθεια της.
Έμαθε να είναι χωρίς να απολογείται. Άρχισε να βγαίνει περισσότερο, να γελάει, να γνωρίζει ανθρώπους χωρίς να νιώθει ότι πρέπει να παίξει κάποιον ρόλο. Δεν κυνηγά πια μια σχέση για να νιώσει ολόκληρη. Δεν πιστεύει ότι πρέπει να αποδείξει κάτι για να αγαπηθεί. Τη νιώθει την αξία της. Και την τιμά.
Πλέον δεν ζει με υπερέλεγχο. Δεν τρέχει για να προλάβει τα πάντα. Ζει πιο αργά. Πιο αληθινά. Δεν φοβάται την εγγύτητα – γιατί έχει αρχίσει να εμπιστεύεται πρώτα τον εαυτό της.
Μια μέρα μου είπε, με συγκίνηση:
«Τόσα χρόνια νόμιζα ότι κάτι μου λείπει. Τώρα καταλαβαίνω ότι απλώς δεν μου είχε δοθεί ποτέ χώρος να είμαι ο εαυτός μου».
Και αυτός είναι ο πιο όμορφος χώρος που μπορεί να διεκδικήσει κανείς: ο χώρος να είσαι εσύ.
Αν κάπου μέσα σου αυτή η ιστορία σε άγγιξε…
Αν νιώθεις ότι ζεις “σωστά”, αλλά όχι ελεύθερα…
Αν θέλεις να ξεκινήσεις τη δική σου πορεία προς το μέσα σου…
Μπορείς να κλείσεις μια αναγνωριστική συνεδρία εδώ.
Θα χαρώ να σε γνωρίσω.
Βάλια Ιωσηφίδου
Η ιστορία αυτή είναι πραγματική. Για την προστασία των προσωπικών δεδομένων, το όνομα του προσώπου και ορισμένες λεπτομέρειες έχουν αλλαχθεί.